” Ik ben bang. Bang dat mijn lijf het niet vol houdt, dat er wat mis gaat, bang voor een infectie. Ontspannen lukt niet. Vandaag heb ik een picclijn gekregen in het ziekenhuis. Een soort chronische ingang in mijn bovenarm waar mijn chemo voortaan door gegeven kan worden. Het inbrengen bij de vaatchirurg ging niet zo soepel en ik ben nog volledig beduusd. Mijn arm doet pijn en ik zie ook een druppeltje bloed bij de ingang. Op de geluiden van mijn kinderen kan ik mij niet focussen, de zorgen in mijn hoofd eisen alle aandacht op. Ingerzorg bel ik. Aan haar reactie merk ik dat ze allang de angst in mijn stem heeft gehoord. “ik kom wel even langs”. Haar ogen glijden over mijn arm, terwijl haar handen deze liefdevol vasthouden. “dit ziet er netjes uit”. Ingerborg heeft vele picclijnen gezien op de IC en ik vertrouw haar boodschap. Mijn buik ontspant zich en ik adem wat verder uit. Robocop, zo noemt mijn zoon mijn arm. De lijn bungelt namelijk uit mijn arm en zwiept heen en weer als ik beweeg. Door de doorzichtige pleister zie ik hem mijn huid in gaan. Het ruikt naar ontsmetting, pleister en ziekenhuis. “Dit gaan we even wat fijner maken”, hoor ik Ingerborg kordaat zeggen. Ze knutselt met een schaar en sok een omhulsel voor mijn bovenarm. Er bungelt niets meer. De spier in mijn schouder ziet het ook en durft mijn arm wat dichterbij mijn lijf te laten hangen. Het dopje van een pepermunt aroma wordt losgedraaid. De druppels landen op de sok . De frisse geur prikkelt in mijn neus. Het ruikt niet meer naar ziekenhuis, het oogt niet meer als Robocop. Knalroze, kobaltblauw en vele andere kleuren op het sjaaltje in mijn handen. Hopelijk is dit wat Ingerborg bedoelt met een ‘vrolijk sjaaltje’. Soepel knoopt ze er een mitella van, zo kan ik mijn arm laten rusten als ik loop. Het voelt veilig zo. In de avond ontvang ik een ingesproken meditatie van Ingerborg. Hiermee kan ik mijn lijf, mijzelf nog wat extra ontspanning geven na deze heftige dag. Mijn hoofd wordt rustig. Mijn adem stroomt. Mijn arm is weer van mij. “